Bugün… Silikleþmeye baþlayan anýlarýmýn Buðulu penceresinden bakacaðým hayata. Ardýndan… Senden bana kalan her aný için Bir çizik atacaðým buðulu pencereme. Süzülüp giden her bir çizgi Beraberinde götürsün bende kalan izleri. Ah þu bende ki ben var ya ben, Nasýl da anlamsýzca Canýna can bilmiþ yýllarca seni. Anýlara sarýlmak ýsýtmaz oldu beni, Farkýnda bile olmadan Sensizliðin zirvesinde üþüyorum þimdi. Ey sen! Yoruldum, nefessiz kaldým Peþin sýra koþmaktan Son bir kez olsun duy sesimi. Bundan böyle Geçip giden zamana aldýrmadan Vefasýzlýklarla yoðurarak kendimi, Kapatacaðým sana ait eski defterleri. Baþka türlü çekilmez ki Bu dünyanýn çilesi. E. YAVUZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Emine Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.