Bu vefasýz dünyada,gönlümle hep sendeyim.
Hazan yapraðý gibi , sürüklenir dururum.
Geçse de gül mevsimi,sararmýþ bir handeyim.
Son bahar rüzgarýyla,günden güne kururum
Ne denizin mavisi,ne de çalýnan sazlar.
Ýçimde bir titreme, sýcak geçse de yazlar
Boynu bükük masuma,baktýkça yürek sýzlar.
Son bahar ,rüzgarýyla,günden güne kururum
Her yer sarý görünür,renkli resim çizemem
Güzellikler kayboldu,sorunlarý çözemem
Kapkaranlýk bir yolda , aydýnlýðý sezemem.
Son bahar ,rüzgarýyla,günden güne kururum
Helal lokma yiyenin aðzýnda þükür vardý.
Hiç durmadan çalýþýr,hakkýný da arardý
Dürüstlüðün ilkesi, benliðini sarardý.
Son bahar ,rüzgarýyla,günden güne kururum
Tarumar oldu gülþen, goncalarý döküldü.
Fýrtýnanýn hýþmýyla ,kökü yerden söküldü.
O verimli topraða ,hüzün gülü dikildi.
Son bahar ,rüzgarýyla,günden güne kururum
Yuva yapmýþ baykuþlar, çardaktaki asmaya
Sakýn güvenme artýk,çomar daki tasmaya.
Selam verip,dert alma ,sokaktaki yosmaya
Son bahar ,rüzgarýyla,günden güne kururum.
Belli etmez þu gönlüm, düþüncemde neler var.
Yaþadýðým maziden ne yer kaldý ne de yar.
Senden baþka kimsem yok,Rahmetinle beni sar.
Son bahar ,rüzgarýyla,günden güne kururum.
Ülkü Ahýska
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.