EMEKTAR GEMİ
Okyanusun ortasýnda bir gemi,
Yalpalýyor saða sola.
Dümeninde kimse yok,
Terk edilmiþ belli.
Dev dalgalar sürüklüyor,
Kocaman gövdesini.
Asi dalgalar vurdukça bedenine,
Ayakta kalmak için direniyor var gücüyle.
Yorgun düþünce;
Suyun akýþýna býrakýyor,
Bir süreliðine kendini.
Biçare, nereye kadar sürecek direniþi?
Niye terk edilmiþ,
Nasýl gelmiþti bu hale?
Ýþe yaramaz diye,
Unutulmuþtu bir köþede.
Oysa, yýllarca yolculuk edip,
Baþka diyarlar keþfetmiþti her seferinde.
Sayýsýz insan taþýmýþtý üzerinde.
Nelere þahit olmadý ki;
Uzayýp giden yolculuklarýnda,
Bazen ihanetlere,
Bazen büyük aþklara,
Bazen dargýnlýklara,
Gün geldi yok oluþlara.
Þimdi, kim þahit olacak
Kendi bedeninin yok oluþuna.
Esaret zincirlerini kýrýp,
Özgürlük yolculuðuna çýktýðýndan beri,
Fark edilmemiþti bile gidiþi.
Ne de olsa o;
Emektar bir gemi.
Kim ne etsin onun,
Çürümeye yüz tutmuþ bedenini.
Bir anýsý da;
Son yolculuðu olacaktý þimdi.
Azgýn dalgalara karþý,
Bir anda bitiriverdi direniþini.
Umutsuzluðun içinde,
Küçücük bir umut ile.
‘Elveda’ der gibi
Bakýndý çevresine.
En son olarak upuzun direði
Okyanusun masmavi sularýna gömüldü.
Özgürlük sevdasýný da...
Giderken yanýnda götürdü.
E. YAVUZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.