İLK KAVGAM

Ben ilk kavgamý onsekiz yaþýmda yaptým.
Aklým, kalbime düþman oldu bir gece.
Beynimin ürettikleri, sevgiye dair ne varsa içimde, talan etti.
Öyle bir savaþ oldu ki içimde...
Acýdan anýlara uðradým.
Niye þimdi uðradýðýma þaþýrdýlar.
Þaþýydýlar;
Beni benden bilmeyip "ikiyüzlü" ilan ettiler.
Aklým "yalnýzsýn" diyordu, kalbim aksini.

Ýlk kavgamý on sekiz yaþýmda yaptým ben.
Taþýyamadýðým bir ismim vardý.
O kadar muhtaçtým ki bir yudum þefkate,
Biraz sadakat, azýcýk hüzünlü bir çift göze,
Kucak dolusu þeker tadýnda bir sevgiye...
Muhtaçlýðým aklýma zarar, kalbime ziyandý.
Bu savaþýn sonu hüsrandý.
Öyle bir savaþtý ki...
Diri kalan tek þey "öfke" oldu.

Bugün yirmi üç yaþýmdayým.
O öfke hala diri...
O savaþ hala devam etmekte...
Ýlk kavgam hala sürmekte...
Ve onca sene hep içime kanadým ben.
Bundan çok sonra..
Belki bir yirmi üç yaþ daha görsem,
Biliyorum...
Biliyorum bugünden daha yaralý bir o kadar acýlý olacaðým,
Ýlk kavgam hep devam edecek
ve kazanan bir taraf olmayacak.

Ben ne zaman "sevdim" desem,
Sen geleceksin gözümün önüne.
Aklýmýn oralardan geçip kalbime uðradýðýnda
Peþinden bir ordu getireceksin içime.
Kýrýlmaktan hissizleþen kalbim bir kez daha tadacak yenilgiyi
Aklým bir kez daha paramparça edecek yüreðimi
Her vuruþunda kendinden de bir parça yitip gidecek en derinlerime.
Ben ne zaman birini görsem
Sana benzetmek gibi bir aptallýða düþeceðim,
Ýþte tam bu yüzden.
Sana kim benzese, ayný þeyleri yaþatacak bana.
"Seviyorum" diyecek, mutluluðumu isteyecek,
Ýstediðini de alacak sen gibi,
Sonra...
Sonra, gidecek.
Her gidiþ seninki gibi olmasýn,
Gitse bile bir yerlerde yaþýyor olsun en azýndan,
Varlýðý mutlu etsin diye ben...
Ýþte bu yüzden,
On sekiz yaþým gibi olamayacaðým.

Ölümünden çok sonra bile,
Hala sadýk bir yaným var sana.
Bunu bil.
Bu denli sadakat Kýtmir’de* vardý bir tek.
"Keþke" diyorum bazen,
Bende dalsaydým senle beraber o derin uykuya,
Üç yüz sene geçse aradan,
Uyansak beraber,
Ne çað kabul etse bizi, ne zaman
Öyle efsane olsak...
Belki çok acýrdý canýmýz,
Aðlardýk.
Ama ben, hiç deðilse yalnýz kalmazdým.
Þimdi sen yoksun ya!
Üç yüz sene geçse aradan,
Bitmez bu kavga.
Aklým dese de "sev" diye,
Kalbim kabul etmez "bir sen deðil" diye!

Belki tutarsýn diye
Her ziyaretimde mezarýna soktuðum ellerime,
Ne zaman bir kýzýn eli deðse...
Velev ki aklým firarda,
Kalbimde yok; unutmuþum seni,
Elim dahi bilir elinin coðrafyasýný..
Uyuþmaz baþka bir elle iklimi

O yüzden sonbahar hep, sevdiðim mevsim.
Ýlk baharý seninle bildim.
Sonra bu þiiri yazdým,
Sonra..
Sonra kýþ geldi...

Abdüssamed GEDÝK


*Kýtmir: Ashab-ý Kehf kýssasýnda geçen maðarada yedi uyuyanlarla beraber uyuduðu rivayet edilen sadýk çoban köpeðinin adý.
Sosyal Medyada Paylaşın: