O dipsiz piþmanlýk; azabýn doruk noktasý Yaptýklarýmdan dolayýdýr bunun böyle olmasý Nasýl solmasýn; karþýnda gördüðün bu adam? Sen de tadýnca anlarsýn bu acýyý,gör nasýl.. Velhasýl,günden güne erimekteyim buz gibi Ýlkbaharý yaþayadurun siz,bende mevsim güz gibi Aynada bakar bakar dururum hep kendime de Bendeki yüz,solmuþ yapraklara benzeyen yüz gibi
Cafi yýllar...Izdýrabýmý iþitmek istiyor Benden ses çýkmýyor ama kalem kin besliyor Kaðýt üstündeki bu yolculuðum anlatýlmak istiyor Can evim yýkýldý yýkýlacak,hainlerin zelzelesinden Ruhum dikenlerden geçmekte; þeytanýn vesvesesinden Anla sesimden..Hüznü betimliyorum adeta ben Ufukta aydýnlýk var sizin için,bende ayrýlýk Bir bela ki; kerbela..Biz mutlulukla ayrýldýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
Buruk Sayha Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.