ADIN KURUSUN

ADIN KURUSUN

“beni nefret çýðlýklarýyla býrakýn uçurumlara “


sen benden gittin ya
her ses seni, her veda senden bir þeyler götürecek
bu yaðmur, bu suskunluk
hayra alamet deðil diyor yüreðim
çýðlýðýmý yutmuþ bir karanlýðýn
körlüðüydü
rahmetine diz çökerken aðlayan günler


oysa ne kadar kar tanesi varsa
çýð düþürecek kirpiðimin daðlarýna
sýcak bir düþte üþüyecek gözkapaklarým
kalman için yemin billah edeceðim
ne kadar suskunluk varsa aramýzda
bozarým gitme diye
en acýlý þiirleri yazýp kanatýrým yaralarýmý bir bir
yemine bile el basarým

titreyen bir duman
sövgüler boynunu bükerken kül tablamda
buram buram sen tütersin burnumun direðinde
hüznün suya, suya gölgen düþer
ben susarým þehrin tüm ýþýklarý söner
eksilen gece vardiyalarýnda koþuþturan sen
sigaramýn dumaný baskýn verirken hayallerime
gidiþin vurur

cümleleri eksilen bir dönüþ
kan kusar çýðlýðýmý gömdüðüm duvarlar
penceremde ciðerleri yýrtýlan kuþ ölüleri
yaðmur nefesim gibi kesik kesik yaðýyorken
þimþekler yalar daðlarýn eteklerini
her yemininde yürek sancýma tuz basan sen
üç noktaya bir çýðlýk býrakýp
dibine kadar yaþýyorum gidiþini
aðýzýmda ihtiyarlayan son heceyle
sana seviyorum diyemdim ama özlüyorum diyorum yokluðuna


Sosyal Medyada Paylaşın: