Hakaret içermeyen öfkenin adýdýr þiir
Yahut karþýlýk gözetmeyen muhabbetin rengidir
En çok da herþeyde ki güzelliði farketmenin meydanýnda kendini gösterir
Denildiðinden beri þiir iþçiliði yapýyor
Kelimelerden gökyüzü inþa edip
Hiç olmanýn tadýný çýkarýyorum
Güneþin bir yarýnla baþlayacak olmasý yetiyor
Ýç cennetimde huzura kavuþmak umudu da cabasý
Ben türkü mýrýldanýp ayakkabýnýn arkasýna basan adamdan yanayým
Haksýzlýða nara sallayýp incelik göstermeyi kale almayan
Yani sokakta dondurma yalamayan
Her evin içini kendi mahremi bilen kýzlardan yanayým
Ben þiirden yanayým iþte
Kimseye yama olmak derdim yok
Yaram da yok gocunacak
Ama yaralarý sarmada pek ustayým
Çünkü ben þiirden yanayým
Bir mevsimin her güzelliðini görmek için
Bir gözünü kapatmalýsýn demiþ annesi
Açýk gözünle baktýðýn umudu
Kapattýðýn gözünle kalbine yarýn kýlmalýsýn
Çünkü demiþ annesi
Sen bu bu dünyanýn baharý
Benim yarýþtýðým sevdamsýn
Þimdi aç kanatlarýný uç ve
Fazla uzaklaþmadan göðümde süzül
Bir mavi tutsun seni
Bir türkü koklasýn
Bir þair fotoðraflasýn
Bir ressam da çizmeyi aþmadan konuþsun
Ben dualarýmla seni söylüyorum
Her tebessümünü seccademe serip
Seni bana verene þükrediyorum
Demiþ annesi