yaramazları öcüler yer

yaþlý bir denizciydim dalgalý denizde
çok iþtahlý fýrtýnalar geçti üzerimden
yüzümün yarýsýný tutan güneþ
umudun en bakir haliydi


bitiþ çizgisini görebiliyor dizlerim




seneler fýçýlara doldukça
fotoðraflar canlanýr pencere kadar gecemde




en sevdiðim oyuncaðýmý komþuya verirken annem
nefret oklarýný saplamýþtý ötekine gözyaþlarým
belki bu yüzdendir sevmem oyuncaklarý




ölü böcek taklidi yapar dururum
kutup tilkisi gibi yuvarlanmasýný beklerim zamanýn




neden nehirlerin elleri uzar
resmini çizer yalnýzlar gökyüzünün
Tanrý ‘nýn baþýmýzý okþadýðý
dualarýn uçuþtuðu vakti seheri
nerden bilir horozlar
ve horozlar
nasýl olur da dönüþür þekere
balonlar patlardý içimde
sýðmazdý dimaðýma düþünceler




çocuktum iþte
yaramazlarý öcülerin yediði yaþtaydým
hýrçýndým
aðabeyime öykünür
tahta ata biner
tahta kýlýçla
beklerdim yolunu öcülerin
kurþun askerleri dizer
silahlar kuþanýrdým
dönüþmemiþti henüz su buza




kocamýþ yýldýzlar kadar ömrümü
sýrtlarken
ölümün en fiyakalý halini
yaþamak ister gönlüm

ilk gençlik
toy öpüþleri
koruk aþklarý
anýmsayarak
dudaklarýmýn yamacýnda
soluklanan hayalini
çekerek içime

sonsuza yummak gözlerimi…




buzdan bir heykel olana kadar
býrakma n’olursun
ellerimi









gönül gençyýlmaz



Sosyal Medyada Paylaşın: