Belki senin çehrenden deniz bile utandý Kucaðýnda taþýyýp ondan koydu kýyýya Belki gök seni görüp “ Yeryüzü öldü sandý ” Bize çökmeyen utanç, çöktü güneþe aya
Belki bazý insanlar aðlamamýþken sana Belki de ateþle su sarýlýp aðlaþmýþtýr… Belki ölüm aðlamýþ sende yaþanan sona Ýnsan kaygýsýzlýðý heyhat arþý aþmýþtýr
Belki de daðlar bile acýnla boyun büktü Belki de cansýz taþlar acýnla dile geldi Belki de yeni açmýþ çiçekler yaprak döktü Amma insanoðluna acýn nafile geldi
Ah be çocuk “Bizliði” kaybettik kýsacasý Herkes benlik peþinde öyle gördü iþini “Herkesin kendinedir yaþadýðý acýsý” Diye diye biledik kötülüðün diþini..!
Yaþayan baþkasýysa ders almadýk bir türlü..! Yaþananýn kendisi gelmeden baþýmýza..! “Ben de” dâhil kim varsa, yazdýk çizdik her türlü..! Zalimle savaþmadýk çökmeden aþýmýza..!
Ýþte bu yüzden çocuk, yine yaþanýr bunlar Seni yazan tarihe nice çocuk eklenir Ah be çocuk tükenmez, tükenmez firavunlar Ýnsanlýk ölmüþ ise baþka da ne beklenir?
ÝHSAN TURHAN / 3 Eylül 2015 Sosyal Medyada Paylaşın:
İhsan TURHAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.