Sevmesini Bilmez Şair

Satýr aralarýnda ölür þair !
Sonuçla nefes alýr...

Her gidene þiir yazýlmaz elbet...
Yürekte iz býrakandan ilham alýr....

Akýllýsýný aramayýn delidir onlar...
Ýç dökerken bile þiir tadýnda saçýlýr lakýrtýlar...

Siz siz olun kalemindeki naifliði aramayýn ...
Aldanmayýn ve yanýlmayýn...

Yaralarýna her bastýðýnýzda kanayan ölüden...
Soluna yatýrdýðý sevda kýrýltýlarýndan...
Bir iç çekiþte bin ahh eden ruhundan uzak durun...

Sevmesini bilseydi þair...
Ayrý düþüp yazar mýydý þiir ?

Sevilmek istemez miydi her insan gibi...
Ne gerek vardý bu kadar kafa patlatmaya...
Yýkýlan harabeden kalanlarý çýkartýp kalemi kanatmaya...

Bilseydim bu denli seveceklerdi acýmý ...
Oracýkta dar aðacýna kazýrdým adýný...

Satýr satýr yazmazdým ne hissettiðimi...
Susmadý bir türlü , gece oldu sen þiir oldun...

Özledim...
Hasret çektim...
Yandým !
Sen yine yeniden doðdun...
Söz yetmedi !
Þarký kesmedi...

Baþkasýnýn kalemi sevdamý anlatmadý diye yazdým seni...
Ýncitmedim deðil mi?


Yunus Özkan

21.08.2015 22:22
Sosyal Medyada Paylaşın: