Yunus Ve Sultan Veled

Mevlana’nýn oðlu Sultan Veled’le,
Arkadaþtý Yunus samimiyetle.

Ýkisi de Mevlana’dan ders aldý,
Onun varlýðýyla bahtiyar oldu.

Mevlana ölünce öksüz kaldýlar,
Bîçare, periþan, meyus oldular.

Ýçin için gözyaþlarý döktüler,
Kaderin hükmüne boyun büktüler.

Yunus’un ýþýðý sönmüþtü gayrý,
Ruhu yaralýydý, yüreði sayrý.

Tesellisiz bir derdin kölesi idi,
Hüznün tufanýnda ölesi idi.

O günlerde aðýr geldi bu darbe,
Duydu, Mevlana’ya yapýlýr türbe.

Oldu inþaata gönüllü ýrgat,
Nefsinden, teninden etti feragat.

Sabahtan akþama taþ, tuðla çekti,
Vecd ile verdiði kutlu emekti.

Ýnþaat böylece devam ederken,
Baþ mimar gelmiþti bir sabah erken.

Gördü ki bir iþçi tuðla alýyor,
“Allah, Hak” diyerek üste salýyor.

Tuðla birkaç devir yapýp varýyor.
Kubbede yerini bulup duruyor.

Mimar hayret ile bu hali görür,
“Sen kimsin?” Diyerek ona baðýrýr.

Ýþçi tekrar yerden bir tuðla aldý,
Fýrlatýp tuðlayý havaya saldý.

O tuðla yerini bulmadý þaþtý,
Gerisin geriye topraða düþtü.

Mimar iþçinin yanýna vardý,
Ýþçinin Yunus olduðun gördü.

Kerameti zahir oldu o zaman,
Gitmesi gerekti artýk buradan.

Konya’da pek fazla duramaz artýk,
Bu þehir Yunus’a yaramaz artýk.

Ve Sultan Veled’in yanýna gider.
Ýzin isteyerek helallik diler.

Saygýyla davranýp elini öper
Sultan Veled ona “Git Yunus git” der

“Türbe deðil gönül bünyad eyle hep”
Sýrlara gebeydi demek her sebep?

Yunus Konya’dan Karaman’a gelir,
Bir muamma iklimine yönelir.

Ýbrahim Saðýr


Sosyal Medyada Paylaşın: