inandığın tüm değerler adınadır nefes almak. kırrıko
inandığın tüm değerler adınadır nefes almak.
Kendinden bahsederken, bitmeyen bir yolu tarif ediyorsun benim yolum kendini çýkmaza vuruyor. biliyorsun, týrnaklarýmý yediðimde etimden bir parça koparýr ve çirkinliðim ellerime borçlanýr her defasýnda. yüzümde kimsenin tenezzül edip okumayacaðý bir þiir var, hiç çýkmamýþ bir kitabýn yok satmasý kadar komik. ellerin güzeldir senin, afrika kadar resmi tatillerde buna dahil. iç sesimizi yeteri kadar dinlendirdik, þimdi ; dýþa vurum kendimizle çatýþmaktýr. dilimiz de, lades kemiði aklýmýzda, kendi cinayet planýný beðenmeyen ölümlü insanlar kaç kez sevebiliriz tekrarlanarak. ve kaç kez daha aklýmýzda tuttuklarýmýza saplayabiliriz kýrýlmýþ kemiklerimizi. tüm çirkinliðiyle seviþmeli insan. bir ölü gibi deðil, anadan doðma. aðzýyla koymuþ gibi bulmalý, karþýndakini. eksikliðimiz tenimizde ikinci bir vücut hali seviþmeli, hayvanlar gibi. ortada kocaman bir gürültü býrakarak. ortalama üç yüz yýl ve inancýmýzý kaybedene kadar. tüm insanlýk terlemeli bir anda, dinsizin hakkýndan gelen imansýz gibi. bilirsin, dudaklarýn birbirine naklidir öpüþmek ve inandýðýn tüm deðerler adýnadýr nefes almak. bizi en fazla ayakta tutacak, elmacýk kemiðidir. bakmaktan bahsetme, görmezden gelinen kulaklara ver olan ve biteni. ve aramýzdaki uyumu bozan ses dalgalarýna hiç seslenmeden arkasýna dönüp bakan geçmiþi anlat.
genetiði ile oynanan bir hayatýn gölgesinde yüzümüzde ardý sýra patlatýlan molotof kokteyleri. biz büyümedik, týp dalý, bilim dünyasý, fizik kurallarý, ofsayt taktiði, sað ve sol þeritler hiç birine elveriþli deðildik. ayrý duruyordu dip dibe yaþayan parmaklarýmýz, et týrnaktan ayrýlýyordu tabi ki .. bunu güneydoðu’da vatani görevini tamamlamaya çalýþan serçe parmaðýna sor. baþ parmak, batýya dönük yaþar, bu yüzdendir, þarap sonrasý yüzüne ilk dokunan parmak oluþu. geceleri týrnak keser, sakýz çiðnemezdim .. ýslýk çalmaya elveriþli deðildi, aðzým. söze ortasýndan baþlamak gibiydi, tüm eylemlerim yarým veyahut tamamlanmamýþ. dudaklarýma oturan karabasan deðil, odaya sessizce aldýðým geceydi. kimsesiz sokaklar varmýþ, deðil. sokaklar kimsesizliðe terk edilmiþtir en çok. araya giren caddelere sorsan,adýný bilmez. desenli bir kadýn çorabýdýr insan, sürekli kendinden kaçan. beterin, beteridir bu. halimize þükretmekten vazgeç artýk.
sonunda tanýyacak herkes kendini hayatta ve tabi ki dünyanýn hayalarý arasýnda. Sosyal Medyada Paylaşın:
kırrıko Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.