BU İNSANOĞLU
BU ÝNSANOÐLU
Akýl denen melaneti, kýlavuz etti yýllarca
Binlerce yýl inadýndan, caymadý bu insanoðlu
Medeniyet diye diye, yýktý yaptý defalarca
Taþ üstüne bir kaç taþý, koymadý bu insanoðlu
Ben diyerek vurdu dibe, aldýrma biz demesine
Bu âleme ana diye, saldýrýyor memesine
Obur gýrtlaðý yüzünden, bakamýyor sinesine
Bunca hakkýn kelamýný, duymadý bu insanoðlu
Riyakârlýk mayasýnda, sorarsan doðuya âþýk
Sevdasý yarým dinlidir aklýnda dolaþýr kaþýk
Akbaba yavrusu gibi, aðzý gün boyunca açýk
Tüm hayvanat doydu gitti, doymadý bu insanoðlu
Dokunursan bam teline, hemen ipe un serer
Dünya kendisinin zanneder, diðer canlýlarý sürer
Senet verir tapu alýr, teli çeker duvar örer
Bu koskoca kâinata, sýðmadý bu insanoðlu
Toprak ana üzerinde, ondan aç gözü yoðudu
Hýrsýn tezgâhýna varýp, fitne fesadý dokudu
Ben özgürüm diye diye, fýtrata meydan okudu
Rabbin hatýrýný bile, saymadý bu insanoðlu
Tek zevk alan canlý odur, þerefsizliðin çarkýnda
Ömür gelir geçer ama, hâlâ azýtýr kýrkýnda
Nerde melanetlik görsen, o vardýr taþýn altýnda
Rahmet misali gönüle, yaðmadý bu insanoðlu
Ýbret almayý bilmedi, her gün bir kaç mezar kazdý
Çiftçi Baba’da onlardan, kanma böyle þiir yazdý
Vuslat yolunu kapadý, daha baþlamadan sýzdý
Zulmü Allah için bir kez, boðmadý bu insanoðlu
AHMET ÇÝFTÇÝ (ÇÝFTÇÝ BABA)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.