bir bekleyişten, gelmeyişini öldürür gibi

yýkým gibidir yokluðun,
ölümle seviþir gibiyim yine,
yine gel,
sonra öl der gibiyim.

sonra bir yanýlma eylemi oldum,
sevgin, sevgisizliðe dönüþtü.

belki bekliyorum hala seni,
belki hala seviyorum seni,
ve belki,
son tren,
son vapur,
ve son yolcu,
hiç bilinmedik bir yerde demirledi yalnýzlýðýný.

belki sen koyu mavi bir deniz’din,
ve ben açýk mavi bir deniz,
bir vakit sana karýþtým,
sonsuzluða karýþýr gibi.

sonra bir boþluða düþer elin,
omuzun,
baþýn,
ve yüzün,

ve gözlerin dalar uzaklara,
ki; uzaklar sende yaþýyordur.

sonra yüreðin üþür,
kalbin kýrýlýr,
sevgin acýr,

sonra karanlýkta beklersin,
sessiz, sedasýz.
dilinde yitirilmiþ bir sevda,
baþucunda özlemin kirli elleri.
ve eline yüzüne bulaþtýrýrsýn,
gelmeyiþlerin acýr.

sonra sen deniz olursun,
ben denize dokunan dalga,
vurdukça çoðalýr özlemin.

sonra ayný sularda yýkanýrýz,
çýrýlçýplak,
anadan doðar gibi.

ve ilk yüreði terk eden sen oluyorsun,
ben gözlerime hakim olamýyordum,
her damlasýnda þakaklardan vuruluyordum,
ürkek parmaklarým dokunmaya korkuyordu.

ve sonra bir barut gibi dolduruyordum yalnýzlýðýmý,
bir bekleyiþten gelmeyiþini öldürür gibi.

ibrahim dalkýlýç

16/08/2015
00:45 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: