sen gittin, bir ben kaldým. sessizce akan bir ýrmaðýn kýyýsýnda.
korkak bir gülümsemeyle baktým, sabýrla yoðurdum yüreðimi. biraz kanadým, biraz acý çektim, ve biraz göz yaþý akýttým, gözyaþlarýmdan köprüler kurdum.
þakaklarýmda parmak izlerin kaldý, tenimde nefesin, saçlarýmda kokun, bir kurþun yarasý gibi.
biliyorum, bir gün, o batan güneþ doðacak. gökleri parçalayarak toprak bulutlarýn memesini emecek, ve yeniden yeþerecek, ve yeniden buðdaylar baþak verecek, ben sana kavuþacaðým, sen gittiðini sanacaksýn.
nasýl gittin ki sen, gittikçe bende çoðalýyorsun.
düþümde yanýmdasýn, bir yataðýn baþ ucunda oturuyoruz, güneþten kavrulmuþ acýlarýmýz, yaþamdan býkmýþ özlemlerimiz var.
ve yine acýlarýmýzdan özlem biriktiriyoruz, sen gitmeyi, ben kalmayý oynuyoruz. hangi düþün hayalini kurduysak artýk, o düþün mahkumu olduk. bunu bir ben, birde yüreðim biliyor. sen gitmeyi biliyorsun.
ibrahim dalkýlýç
13/08/2015 21:30 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.