satır aralarında ölürken atlar

ve bir albatros bir rüyayý ikiye böler
kimsesizliðinde bir hiç kalp öylece bakar
el iþaretleriyle bir pandomim... görünmez
aynaya düþer
alkýþlýyorum dudaklarýndan


þimdi o sokaktan geçmeyeceðinden eminim
geçmesen de geçiyor bir þeyler mesela zaman
satýr aralarýnda büyürken otlar


karýncalarý ve kuþlarý severim ben
karýncalar yürür kuþlar uçar
fazlasý var mý yürümek ve uçmak
bildiðim kadarýyla yok
bilmediðim kadarýný bilemem

kocaman açýlmýþ gözbebekleriyle
bir kül düþer týrnaðýma
keserim
sonra tekrar uzamaya baþlar iri iri yalýnayak
ve bir yalan arafa uzanýr
satýr aralarýnda uyurken yýlanlar


can kýrýklarý doluyordu boþluklara
daha bir acýyordu gün ýþýðý
küfretmek istiyordum kýlýç kesiklerine
bu yüzden kendimi býrakýp bilinmeyen bir þehre
hiç kimseden devam ederek atlýyordum çaðý
her neyse kendim
dünya kötü bir yer biliyorsun
bazen unutuyorum bunu -seninle-
bundan bahsediyorum aslýnda tam olarak bundan
çekiþtirilen gözlerinin iki yakasýndan
üç kara parçasý topraðýndan
-bana ne bundan-
-çeliþiyorum-
tam olarak gökyüzünü özlemiyordum
satýr aralarýnda uçarken kuþlar


þarkýlara inanmamýþtým aslýnda
kaplumbaðalara inandýðým kadar
bu yüzden korkmadým
yüzüme yüzüme yürüyen yakýþýklý aksak ölümden
þimdi üzüldüðün hangi kevgirin deliðiyse
hangi çalýnýn çýbanýysa
avuçlarýma býrak
püfff
ve çimenlerde mutlu çiçekler açar
satýr aralarýnda ölürken atlar


atlar
ölmese
de
olurdu...








Sosyal Medyada Paylaşın: