Köhnemiþ bir hayatýn, Mahzun çocuklarýyýz. Kimsesizliðin kollarýnda, Hiçlik iksirini yudumlarýz. Ne varýz, ne de yokuz, Ölümsüzlük þarabýný arayanlarýz. Gökyüzünün maviliði donduðunda, Ona, Ona varacaðýz.
Sessiz bir çýðlýk gibi haykýrarak, Saðýr olan gönüllere ulaþýrýz. Varlýðýmýzdan haberdardýr, Var eden bizi. Bu topraðýn baðrýnda sökülen baþaklarýz, Bir sökülür bin oluruz, Sukutu hayallerde þehbal açarýz. Biz köhnemiþ bir hayatýn, Mahzun çocuklarýyýz.
26.11.2014 AÐRI
Sosyal Medyada Paylaşın:
prensdus Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.