ERVAH

Durdu yine kalemim.
Sustu bu sefer sözcükler.
Kaðýt kalemsiz, kalem kelamsýz kaldý.
Sanki yazarsam her bir harf idam edecekti kedini.
Gelmiyor tek bir cümle kalemimin ucuna.
Anlatamýyorum ervah, anlatamýyorum.
Neden sancýlar içinde kývrandýðýmý anlatamýyorum.
Müebbet yemiþ gibi anýlarým.
Onlar da uðramýyor artýk.
Git diyorum kendime.
Git kendinden uzaða.
Sonra gölgemi görüyorum ervah.
Geceleri beni yalnýz býrakmayan gölgemi...
Ýþte o zaman anlýyorum
Kendimden baþka kimsenin olmadýðýný.
Ýnsan kendinden kaçamazmýþ ervah.
Sen bedeni terketmeden kaçamazmýþ.
Artýk seni bekliyorum.
Kaçmýyorum bak!
Seni bekliyorum ervah.
Söyleyeceðin bir ’Hoþçakal’ý bekliyorum.
Hadi gönder þu selamýný da terket bu bedeni.
Ýnan yoruldum ervah yoruldum.


06.08.2015
Sosyal Medyada Paylaşın: