Bir hallerdeyim,
pislik diz boyu…
Ýyice bozuldu bu þehir,
sürekli benim dediðim dedik, diyor.
Bir konsomatris kadar sýrra vakýf…
Ýyi bir sýrdaþ/ sýr yüklü ketum...
yani konuþkan deðil. / Suskun. /Hep sýkkýn.
Evde kalmýþ kýzlar gibi býkkýn.
Keçi gibi inatçý bir huysuz…
Bu þehirde kalmak için direndikçe
gitmek için mazeretler üretiyorum...
Hepsi haklý mazeretlerimin, gitmeliyim...
Gideceðim...
elveda ziyan ettiðim yýllarýn tarlasý Eskiþehir...
Merhaba Ýstanbul!…
kýrmýzý beyaza boyadýðým beyaz sakallý noel’imi
pembe gagalý martýlarýmýn kýrýk kanatlarýna oturttum,
sana yolluyorum!
Kendime ise kaygýlarýmý býraktým…
Ben ki, nefret edecek kadar kaygýlanýrým...
Nefret, kanatlarý kýrýk martýlarýmýn yol azýðý...
Fýrtýna var havada;
yaðmur yaðmakta,
yýldýrýmlar çarpmakta martýlarý...
Yüreðimde kaygýlara baðlý korkular,
ellerimden bir þehrin silueti kaymakta…
— Ya ayaklarým?
— Onlar yere mi basýyor?
— Yoksa, martý kanatlarýnda yolculukta mýyým hâla?...
— Uçabiliyorlar mý martýlarým, yýldýrýmlar altýnda?
— Varabilecek miyim sana?...
— Ya varamazsam?
— Ýnadýna varýp da ya kaybolursam?
Kafam karmakarýþýk oldu;
bu iþ zorlaþmaya baþladý biraz …
Kaygýlarýmý doldurdum kevgire
bir nefretçilik yasasýyla,
eledim,
eledim...
Sen kaldýn kevgirde ey koca fahiþe,
ipimi kopartmýþým ben de
ondört milyon küsur gibi,
geliyorum,
memelerin arasýna...
Balýk tutmak isteyeceðim bir kýyýda yüzsün tüm balýklarýn!
Beni rasgele dolaþtýracak açýk deniz rengi vapurlarýn
selamlasýnlar sirenlerini çalarak;
gelsinler
arkasýnda seviþen köpüklerle,
önüme dizilsinler...
Kýsacasý,
ey Ýstanbul,
kafamý boþaltabileceðin her þeyi yapman için,
ahir ömrümde, seninle eskimek,
sonra da seninle ölmek istiyorum...
Ýnadýna
Þair Kemal Paracýkoðlu, Sarýmsaklý, 05-08-2015