Ne kaldı

Mevsimlerim hazan oldu, ne bahar ne yazým kaldý,
Gönül baðým talan oldu, geriye enkazým kaldý.
Ýçimde bir buruk ukde, uykuya hasret geceler,
Sol yanýmda sancý ile dilimde niyazým kaldý.

Yýkýldý zaman ve mekân, dipsiz boþluk içindeyim,
Kaybetmiþim neyim varsa, sanki yokluk içindeyim.
Tek baþýma kala kaldým, oysa çokluk içindeyim,
Ümitlerim soldu gitti, dayanýlmaz acým kaldý.

Karlar yaðdý saçlarýma, ak kesildi her bir teli,
Üþütmüþ ki gül yüzlümü, gezinmiyor artýk eli.
Yanýk baðrým söndürmeden, esip geçti sevda yeli,
Þimdi onun ardý sýra, dinmek bilmez sýzým kaldý.

Mahzunlaþtý þiirlerim, kalemimse küser oldu,
Cümlelerim dizelerden, hece hece düþer oldu.
Þairliðim vardý biraz, o da artýk biter oldu,
Yaþadýðým o günlerden, hicran dolu yazým kaldý.
Sosyal Medyada Paylaşın: