şairin hali

Rüzgârý saçlarýndan yakalarsa bir þair,
Sorgular sýrlarýný, ne varsa aþka dair.
Çözerek hece hece, þiirine kondurur,
En derin sýzýlarý, mýsralarda dondurur.
Bazen güzel bir koku, kim bilir kimden sinmiþ,
Bazense bir göz rengi, tellerine ilinmiþ.
Hüzün ile örtülmüþ, mazi olmuþ anýlar,
Mehtapsýz gecelerde, yaþanan tüm sanrýlar.
Dokunan parmaklardan, geriye kalan izler,
Zülüflerin altýnda, saklanan nice gizler.
Hazan yapraðý olup, dizelerde savrulur,
Güze dönen mevsimin, ayazýnda kavrulur.
Gergefte desen gibi, cümle cümle dokunur,
Muhabbet dergâhýnda, dilden dile okunur.
XXXXX
Kimse bilmez þairi, yaþadýðý hal nedir?
Acýlar sarmalýnda, kim bilir ne haldedir?
Hangi sarý lalenin, endamýna vurgundur?
Neden mecnunlar gibi, böylesine durgundur?
Hoyratça esen bir yel, kondurdu diye buse,
Kýskanýp da telleri, düþmekte derin ye’se?
Hüzün ile hasreti, iþlerken nakýþ nakýþ,
Dert mi olmuþ içine, buðulanmýþ bir bakýþ.
Bir mum gibi sessizce, için için yanmakta?
Erirken yudum yudum, hala onu anmakta?
Labirentler içinde, kaybetmiþ mi çýkýþý?
Ondan mýdýr ki böyle, çaresizce kalýþý?
Çektiði çilelerden bizar olmuþsa þayet,
Sükûttan vaz geçip de niçin etmez þikâyet?
XXXXX
Gönüllü tutsaklýðý, aþký yaþayan anlar,
Özgürlükten evladýr, onunla geçen anlar.
Ahu-zar eylerse de Hulusi’nin kelamý,
Hakk’a eder niyazý, yâre söyler selamý.
Bahar cemresi gibi, gönle düþen ateþler,
Kararmýþ duygularý, yüreklerde ateþler.
Gül cemalde benleri, görür “bende” olanlar.
Benden öte ne görsün, aklý tende olanlar?
Manasýný kaybetmiþ, âlemin köleleri,
Mümkün müdür þairi, anlasýn böyleleri?
Muhabbet baðlarýnýn, edalý sarý gülü,
Meftun eder kendine, elbette ki bülbülü.
Ne el ne kalem yazar, þiir yürek sözüdür,
Hece cümle bahane, sevda iþin özüdür.
Sosyal Medyada Paylaşın: