Yazamam be güzelim

YAZAMAM

Bir ressamýn fýrçasýyla kondurduðu darbeler,
Iþýk olur, renk olur, tuvale bir hal olur.
Arz-ý endam eyleyen,
Muhteþem bir hayal olur.
Canlanýr sanki bir güzel,
Yaþayan masal olur.
Kimdir, adý nedir, resimdeki güzelin?
Merak etmez kimse;
Aslolan sanattýr.
Modelse bu eserde,
Sadece bir teferruattýr.
Kim bilir, belki de ressam,
Gördüðünü deðil, görmeyi dilediðini,
Hatta daha da ötesini,
Hayalini resmetmiþtir tuvale.
Belki de becerememiþtir,
O güzele benzetememiþtir;
Gerçeði daha güzeldir.
Deðiþen nedir?
Güzelliði mi gölgelenir?
…
Ýki demet ipeksi teller,
Salýnmýþ omuzlardan göðüslere düþer,
Ucu kývrýmlý, dalgalý,
Koyudan açýða bütün tonlarý.
Takýlýr kalýr gözler,
Uzanýr gibi olur eller.
Neyse ki düþünememiþ ressam,
Esinti vurdurmamýþ saçlarýna,
Ýyi ki vurdurmamýþ, bu sayede,
Yeller buse kondurmamýþ tellerine.
Belki de düþünmüþtür de,
O bile kýskanmýþtýr buseyi.
Ve þakaklarýnda iki nazenin zülfü,
Sanki bir þeyleri gizlermiþ gibi,
Hele ki sol yanýndaki,
Belli belirsiz bir izi;
Nedir o, ben mi ki?
…
Yanaklarýnda allýk biraz fazla mý olmuþ, ne?
Sanki gölge düþmüþ gamzelerine.
Yoksa gülmediði için mi böyle belirsiz,
Güldüðünde derinleþen o iz?
Ya da ressam mý bundan habersiz?
Oysa nasýl da yakalanmýþ,
Gözlerindeki o mahcup ve muzip bakýþ.
Bir huzme ki, çok derinlerden gelen,
Sanki birilerine umut veren!
Büyülü bir kaynak, doyumsuz içimi,
Ama serinletmez, ateþ gibi,
Yakmaktadýr içimi.
Kim demiþ kahverengi?
Iþýk da mý piþmiþ ki,
Açýldýkça açýlmýþ,
Bala nazire eder gibi.
…
Kirpikler birer birer,
Yaya doðru dizilmiþ.
Kaþlar mý yaya,
Yay mý kaþlara benzer?
Çekmeye yürek ister,
Ýtinayla çizilmiþ.
Çatýlacak olsa eðer,
Hedefi deler geçer,
Böylesi bir tehlike de
Ressamýnca sezilmiþ.
Çok da iyi edilmiþ.
…
Suna boynun endamý,
Býrakmaz da dermaný,
Baþ eðdirir adamý.
…
Þu taktýðý kolyesi,
Mavi midir, ela mý?
Uðurlu bir yonca mý?
Yoksa baþa bela mý?
…
Bir resim ki, muhteþem!
Bakanlar hayran kalýr.
Ama sanýr mýsýn o dem,
Göreni esir alýr?
Akýllar onda kalýr,
Yürekler yanar, kavrulur,
Sevdalara savrulur?
Leyla’yý gören Kays gibi,
Vurulup, Mecnun olur mu?
Resimdeki güzel uðruna,
-Bir güzel resim uðruna-
Ferhat gibi koyulur mu, delmek için daðlarý,
Dertli bülbüller gibi, aðlatýp da baðlarý,
Kerem gibi tutuþur, þahit mi kýlar çaðlarý?
Her gece, hece hece, fýsýldar mý adýný?
Diler mi duasýnda, o muhteþem kadýný?
….
Beðenmek, hayran kalmak baþka,
Sevmekse bambaþka.
Her sevilen güzeldir, sevene,
Her hali hoþtur, gönül verene.
Ama güzellikten geçmez, giden yol aþka.
Sormaktasýn “öyleyse niye?”
Niye bu övgüler böyle?
Yazdýðýn þiirler hep güzellik üstüne?
………………….
Yazamam, yazamam be gülüm,
Anlatýlmaz bir hal içindedir gönlüm.
Orada ne hece var, kelimelere bürünmüþ,
Ne cümleler var, sanat ile örülmüþ.
Farklý, çok farklý bir âlem,
Nasýl yazsýn ki kalem?
Öyle bir âlem ki, nihayetsiz,
Oysa kelimeler hep kifayetsiz.
Söyleyemez, dilsizdir,
Tutunamaz, elsizdir.
Bir sazý vardýr ama çalýnmaz,
O bile telsizdir.
Anlatamaz kendini,
Çünkü çaresizdir.
….
Ama insaným ben de,
Konuþmalýyým iþaret diliyle olsa bile.
Yazmalýyým, farklý þekillerde.
Kelimeleri satýrlara dize dize,
Oluþturup üç-beþ dize,
Ýþaret edip o ize,
Acziyetin önünde gelmeden dize,
Ve halel getirmeden gize,
Anlatmalýyým kendimi,
Anlatmalýyým gizlice.
…..
Seni yazamam, sende olaný yazarým,
Gönlüme girip dolaný yazarým
Güneþi yazamam ama
Sararýp da solaný yazarým.
Özü yazamam, sözü yazarým,
Nazarý deðil, gözü yazarým,
Hasretinle alevlenip, kül eden,
Ýçime attýðýn közü yazarým.
Ben bir yazarým,
Seni yazamam,
Sende olaný yazarým.
..
Mesela gözlerin?
Býrak rengini, derinliðini, ýþýltýsýný, parýltýsýný,
Hayran býrakan nesi varsa, býrak.
Hepsi, gözlerinde gözlerimin gördüðüdür.
Oysa gören bir de gönül gözüdür.
O ne görmüþtür bilebilir misin?
Gördüðünü kelimelerle satýrlara dizebilir misin?
Göz göze bakar, gözü görür de,
Gönül gözden göze geçer, gönlüne girer.
Bülbül baða girer, gülü görür de,
Gönül, muhabbet baðýna girdiðinde,
Söyler misin, gördüðü nedir?
Muhabbet baðý ki, senin gönlündür,
Haydi, anlat gönlün nasýl bir yerdir?
Gülleri nasýl görünür,
Nasýl kokarlar bilir misin?
Anlatabilmek için kelimeler gerekir.
Kelimelerse bu dünyaya aittir.
Onun için kifayetsizdir,
Onun için acizdir.
Ve onun içindir ki,
Sevdayý bir bað,
Seni baðda bir gül,
Gönlümü ise dalýnda bülbül diye,
Yazmak þiirlerde caizdir be güzelim,
Caizdir.


Sosyal Medyada Paylaşın: