Sonsuzluk,
sýkýþýk zamanlarýn duvar takviminde!
Bir kadýn resminde!
Ýðreti, yapýþtýrýlývermiþ...
Kimdir?
Ünlü biri midir?
Tanýmam, bilmem ama Allah’ý var, güzel garý...
Aþar beni böylesi.
Ýçimi eritiyor.
Bir of çekiyorum,
karþýki daðlar inliyor…
Züðürt aðanýn babasý,
“ben garý istirem,” diyor…
Duyup da gelmiyor bir kör topal…
“Yalvarýyorum, duy beni!
Koþup bana gel!
Gel...
Ne olursan ol, yine gel...
ister bakir, Ýster yüz kere boþanmýþ dul,
olsun ister taptýðýn para pul,
hatta bin kere
bozmuþ olsan da iffetini
yine gel...
yeter ki benim olmaya gel…
Bizim kapýmýz ümitsizlik kapýsý deðildir
on kere hamile kalýp bir kere doðurmuþsan da
yine gel...
Naz yapýlacak zaman deðil þimdi,
Her nasýlsan, öyle gel…
Burada umutsuzluðun þiirini yazýyorum,
sýkýþýk zamanlara.
Tam da penceremin altýndan geçerken,
Bir kadýn öksürüyor sokakta,
Bana kendini hatýrlatýyor, halimi bilircesine,
Kýskanarak bakýyorum ardýndan girdiði eve,
Evin kapalý perdelerinde gölge oyunlarý,
Bir erkekle bir kadýn arasýnda sarýlýþlar, öpüþler…
Takvime bakýyorum, tüketmiþim zamanýmý,
Umutsuzluk had safhada, þiirlere sýðmýyor.
Gözyaþlarýmý akýtýyorum gözlerimin içine,
Kadýn çýkýp gelmiþ evinden, gözlerimin içinde,
Gözyaþlarýmdan dudaklarý tuzlanmýþ;
Öpüyorum, tüm umutsuzluklarýmla…
bir sonsuzluk gibi yaþýyorum umutsuzluklarýmý,
Umutsuzluklarým = sensizliðim,
Sensizliðim = yazgým,
Yani,
Umutsuzluklarým = yazgým…
Bir baþka deyiþle,
Bir sonsuzluk gibi yaþýyorum yazgýmý…
Yani,
Sensizliði bir sonsuzlukta yaþýyorum…
Yani, bir of çekiyorum, karþýki daðlar yýkýlýyor,
Yani, Züðürt aðanýn babasý, “ben garý istirem,” diyor…