I.
Ýþte attý çýðlýðýný kara tren
Yürüdü duman duman…
Durulmaz bu þehirde artýk,
elveda dostlarým, gidiyorum ben...
Bütün beklentilerimi size býraktým dün gece,
bir þiirin mýsralarýnda,
Bir þiir dolusu umudunuz var,
biraz da nasihat.
Nasýl bir þey olduðunu,
sormayýn,
ben de bilmiyorum;
ama, eminim görür görmez tanýyacaksýnýz onu…
Nereden geleceðini de bilmiyorum inanýn.
Belki yakýnlardan bir yerden, belki de çok uzaklardan...
Beklentileriniz ile baþ baþa býrakýyorum sizi...
Benim için gerçekleþmeyen,
küçük,
küçücük bir mucize
size özel gerçekleþiverir belki…
Sabredin iþte…
Ben hep yanlýþ kapýlarý çaldým,
Hep yanlýþ sevdalar yaþadým,
Siz benim gibi yapmayýn...
Benim gibi, siz de umudunuzu yitirmeyin.
Kendinize iyi bakýn…
II.
Ben çok bekledim…
Zamaný gözlemledim aralýksýz,
yaþadýðým her anda onu aradým…
Yollarý gözlemledim adým adým,
izleri var mý diye,
baktýðým,
gördüðüm tüm yüzlerde…
Neydi beklenen,
kimdi gelmeyen?
Bir sevgilim vardý,
Düþ mü, gerçek mi bilemediðim;
bir sevgilim vardý, dokunamadýðým…
Ben yakýnlaþtýkça kaçan bir sevgiliydi…
Ayný þehrin
ayný kaldýrýmlarýnda
ayak izimiz vardý,
Biliyordum,
hissediyordum,
Ama, bulamýyordum…
III.
Ýlkbahar bakýþlý bir sevgiliydi o…
Yeþerecek,
çiçek çiçek renklenecek,
saçlarýndan çiçek kokacak,
hiç solmayacaktý…
Þiir gibiydi,
Türkü gibiydi,
Belki de efsanevi bir öykü gibiydi…
Yüreðine düþmeye gör,
sevgisi Leyla’dan yüce bir sevgiliydi…
Aramaktan usandýðým bir mahzun gülüþtü,
öpemediðim dudaklarýnda…
IV.
Bir bahar daha bitmekte
Ve ben gitmekteyim kara trenimle…
Elveda!...