Sen... Güzel melodili bir þarký gibi dolanýrken dilime Sararken kalbimi zarif ve mavi bir iple Þehrin en çetin ama belki de en güzel saatlerinde Yürürken ahþap evlerin yanýndan Ve arnavut kaldýrýmlarýndan Adýmlarýmý saymýyorum artýk can sýkýntýsýndan Güzelliðinden ödün vermeyen bir çiçeði kokluyorum Yada yalandan sýkýlmýþ, nefret dolu gözlerle birbirine bakanlarý Küçük bir tebessümle karþýlayan gözlerimin Sesini dinliyorum Ve iþte duyuyorum Bu þarkýnýn sen diye haykýrýþýný Benden uzak, ben demekten uzak olan sen Ve yine bana yakýn olan sen Sen... Sen ve bir daha sen. Diyebilmek yakýþýr aþýk olana...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mandosi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.