Ben direnmeye çalýþtýkça, hep bir yaným yenik düþtü, Sol yaným muktedir oldukça, ukde’m muzdarip oldu örs kalbime… Ölmek istedikçe ben, Toprak Gel’me ! dedi, Vakit var henüz , Geçecek … Bitecek … diye zaman verdi …
Bekledim… Geçmedi … Zaten geçecek gibi de deðildi ….
Yaþamaya çalýþtým kendi dünyamda, Unutmaya çalýþtým, Hatýrlamak bile istemedim seni, Ama heyhat ki, Unuttuðum bir þey vardý ; Seni unutmak kolay deðildi …
Ayet’ler sürdüm kalbime þifâ diye, Tek tesellim ezan sesi oldu sensizliðinde, ” Allah’u Ekber ” dedikçe minareden baðrý yanýk müezzin tiz sesi ile, Evet dedim, Ekber’dir Allah . . .
Kalbimin zârýný kýsýk bir ses ile inciteni , Ardýndan “Allah sevdiðine kavuþtursun” diye duâ’lara muhtaç ettireni , Gece’lerin gökyüzünü sardýðý, ama yaralarýmý saramadýðý vakitleri , En iyi bilendir . . .
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sonun sonu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.