Yaðmur yaðýyor gibi , Sanki üzerimize toprak atýlýrcasýna . Bu boþ ve anlamsýz mezarlýk dibi , Yaþayan ölülere bakarcasýna . Gökyüzü birer tabut gibi kapatýyor bizi Ýçimiz hep karanlýk kalýyor Yýldýzlar kaçýyor, aydan kalmadý izi Ve üzerimizdeki þu tabut hala çivisiz kalýyor . Bakamýyor hiç kimse Gündüzler mi çok gece , Geceler mi çok gündüz ? Saatler mi durmuþ , Durgunluk saatlerce mi dümdüz? . Uyuklamak en iyisi Kalýnca en sonda uykusuzluk Her gece ayný senaryo, ayný mazerettense Yýrtýp at göðü , görünmesin yüzsüzlük . Ve bana göre en büyük cesurluk ; Her gece ölü taklidi yapýp yaþamaktan Kaçanlara raðmen , hala dimdik Uykusuzluk içinde ölümü beklemektir . K.Demir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kadri Demir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.