Bir an sanýrým bu sefer gidiyorum dedim, Ama ne bavulum hazýrdý ne de hayallerim. Ýcazetsiz soðuk vücudumu öyle sarsmýþtý ki, Kýrýlýyor sandým önce,beyaz kanatlarým.
Ambulans gelsin dediler, Yok dedim gerek yok ihtiþama, Samimiyiz bana yamuk yapmaz geceler, Aðrýlarým halay çekiyordu, Vardýðýmýz da hastane avlusuna. Zaten mahcup oldum, Diðer hasta insanlar ile karþýlaþtýðýmda.
Ah o nöbetçi hemþireler, Çok hem de acayip güzeldiler, Aðrý falan kalmadý, Çünkü yüzüme tebessüm ettiler.
Bende böyleyim iþte, Tam kadýn gördüm mü ? Hasta olmayý bile beceremiyorum.
Mahrem bölgemde iðneyi yedim, Aklýma gelmedi, Bir fotoðraf çektiremedim, Diðerleri gibi kendimi reklam ederdim.
Hemþireler ’selfie’ye meraklý idiler, Amma ve lakin ýsrar etmedim. Benle çok ilgilendiler, Bununla da yetindim.
Bir serum taktýlar kýrk dakika sürdü, Annem ise, Bir daha ’kola’ içmek yok diye fýrça çekiyordu Ne ’kola’ düþmanlýðý imiþ arkadaþ,dedim, Damlara bakarak,zaman da geçmiyordu.
Her ne ise sabah döndük hastaneden, Söz,gece vakti bir daha futbol oynamaya gitmem. Yani söz dediysek þimdilik, Yoksa bazý dünyevi zevklerden vazgeçemem. :))
’Bir Türkün baþýna her þey gele bilir, ama asla kibarlýðýný ve insanlýðýný unutmaz’ Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.