VER KINALI ELLERIMI

Biz küçükken bayramlarýn ,
ayrý bir tadý neþesi vardý
her bayramdam üç gün önce
telaþ sarardý tatlý tatlý.

Babama yalvarýrýdýk kýna al bize unutma ha diye ,
oda bazen unuturdu
annem de arefe gecesi
ellerimize kýnayý biz uyurken yakardý,
Sabah uyandýðýmýzda ellerimizi
kýnalý görünce öyle mutlu olurduk ki.
hele de, kýnanýn kokusu bambaþkaydý.

Sonra bayram namazi sonrasi gelenler gidenler,
sayýsýz ayakkabýlarý dizmekle bitiremezdik,
kapýya bayramlasmaya gelen çocuklara
kaðýtsýz þeker ikram edilir ,
eve gelen komþulara en iyisi ikram edilirdi.

Hep bir arada bayramlar ne güzeldi samimiydi,
Mutluluklarý alýp götürecekse eðer
hiç deðiþmeseydi zaman !
hani bir büyüðümüzü ,
ziyarete gitmeye üþeniyoruzya!
büyüklerin ellerinden öpüp ,
onlarý sonbaharlarýnda sevindirip
küçüklerin gözlerinden öpüp
bayram sevgisini aþýlayamýyoruzya !

hani toplu mesajla iþi kolayýndan hallediyoruzya !
týkla telefona bayramlaþsýn senin yerine sevdiklerinle,
üstelikte kendi duygularýmýzlada deðil !
duygularýn bile hazýrýna konduk....

Keþke biz yine ayný tabakta yeseydik yemeðimizi,
yeni elbiseler için ayakkkabýlar için
yine bayramlarý bekleseydik.
Þimdi ellerimizde kýnayla uyanmýyoruz,
o mutluluðu elimizden büyümekle kaçýrdýk.

Büyümek ne aðýr bedeller ödemekmiþ meðerse hayat !
biz bazen kýnalý ellerimizi özlüyoruz,
bilmem ki sana haksýzlýk mý ediyorum hayat ?
ama bazen de der oldum ki ,
al ellerimden telefonu, ver o kýnalý ellerimi !.

Nuran KARACA10:47 19.07.2015

Sosyal Medyada Paylaşın: