Kendine

Gönül dünyasýnda kopan fýrtýna,
Her türlü acýyý yaþattý O’na,
Birçok yol denedi, dinmedi yine,
Feleðe kýzdý da sesi çýkmadý.

Tebdil-i mekânda hayýr var dedi,
Dost bildiklerine derdin söyledi,
Ne dereyi gördü, ne de boyladý,
Toprak çorak oldu, sular akmadý.

Bulamadý kaybedince izini,
Felek, pamuk gibi attý tozunu,
Hiç kimse çekmedi, bir gün nazýný,
Yine de hayatý çekti, býkmadý.

Mücadele ile dolunca ruhu,
Derviþ gibi selamýný verdi hu,
Sabretti de, þiar aldý Yusuf’u,
Yabancýya derdini hiç dökmedi.

Vurunca kendini, daða-yazýya,
Ne tavþana baktý, ne de tazýya,
Döndü öksüz kalmýþ garip kuzuya,
Yine nefret tohumunu ekmedi.

Bütün yaþananlar oldu tecrübe,
Hayat sanki oynuyordu körebe,
Felek bakmadý ki böyle garibe,
Dertli yandý, o garibi yakmadý.



ERDEMLÝ-10 Temmuz 2015-Cuma
Cafer AKSAY

Sosyal Medyada Paylaşın: