seni boðulmalardan örülmüþ hüznün kaldýrým taþlarýnda ýslak cepleri cinnetli yýldýzlarýn gözleri ile dolu sýkýlmýþ bir yumruk gibi... demir... sýrtý dünya yükü parmaklarýn öylece ölü gibi duruyor kanýnýn ve damarlarýnýn dýþýnda
yorgun... çok yorgun... bir proleter karýnca gibi mengene adýmlarý sýký, saðlam basýyorsun yere düþmek dert deðil ey sen kalkýp soluklanabiliyorsan kendi dizini ovalayýp kýrgýn saçlarýný silkeleyerek
an aðýrca iþleyen törpü yavaþça kesikler, biçilen libasýmýzý kýyýn kýyýn ucuna tutturulmuþ kemanenin isli sesi gibi girer soluðumuza neyin ucuna ah, bilsem direncin, yýlgýnýn, ümidin yahut ölgünün yýrtýp alýyor göðsümüzden buðusu gri bir caný
sabah oldu mu gideriz yýkýklarýna baþýný yaslamýþ þehrin ücralarýna sokula sokula, buruþan burnumuzda hýçkýrýk lekesiyle terkim benim, benim terkim terk... ben ben... terk gittim
Sosyal Medyada Paylaşın:
_ayfer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.