Anka kuþunun kanadýnda, uçabilmek zirvelere, umudumdu seninle... býraktý gitti beni gökyüzü, bulutlarla birlikte. seni de almak istiyor, þimdi benden. bari sen gitme... ne efsunlu bakýþýn, ne deniz yosunu gözlerin, unutmak mümkün mü? akýntýya kapýlýp giderken bir bir umutlar benden bari sen gitme.... yüreðimde büyüyen yüzümü nakýþ nakýþ iþleyen, kýrýþýklarda mührün var. benliðimin her köþesinde, henüz daha çözülmemiþ, ilmek ilmek sen varken, bari sen gitme... deniz atý gülüþü gibi masum hilalin kývrýmý kadar keskin sendeki yakan bakýþlar.... yakamoz yosmasýna mahpus olan deniz, tahliye gecesinde kaptýrmýþken kendini çýlgýnca özgürlüðün anaforuna ne kadar direndiysede kendini sundu gitti mutluluðum gibi o da denize ve onunla gitti yarýnlar bari sen gitme... 10.07.2015erkankadýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erkan KADIOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.