Güz Yangını

Sahipsiz, kimsesiz, gurbet ellerde
Yýllar gelip geçti nemli gözlerle
Dillere bir özlem türküsü vurur
Güz yangýný vurmuþ solmuþ yüzlere..

Hasret çözülünce, diller konuþur,
Diller inkar etse de, eller konuþur,
Göz, kulak, parmaklar, kollar konuþur,
Güz yangýný vurmuþ solmuþ yüzlere..

Aðýt yakar anam çeker dilini
Gözlerine çeker hasret tülünü,
Neyleyim, mevsimlik dünya gülünü?
Güz yangýný vurmuþ solmuþ yüzlere..

Gurbet her anaya, dertler yüklerdi,
Oðlunda kýzýnda, sabýr yoklardý,
Ayaðý altýna, Cennet saklardý,
Güz yangýný vurmuþ solmuþ yüzlere..

Dedem yoksun kalmýþ, elden ayaktan,
Gayrý yürüyemez, kalkýp yataktan,
Ölmeden yürümüþ o hakka çoktan,
Güz yangýný vurmuþ solmuþ yüzlere..

Komþu kapýsýný, usulca vurdum,
Aç mýdýr, tok mudur, gizlice sordum,
Çaresizce öyle bakýnýp durdum.
Güz yangýný vurmuþ solmuþ yüzlere..

Bir damladan oldu, insan denizi,
Ne huylarý benzer, ne parmak izi,
Daha neler gördü, þu gönül gözü,
Güz yangýný vurmuþ solmuþ yüzlere.

Anam, atam, çoktan hakka varmýþlar,
Arife gününde yola durmuþlar,
Fâtihâ gönderen evlât sormuþlar,
Güz yangýný vurmuþ solmuþ yüzlere..

Vurguni neyleyim dünya nimeti,
Sevgiyle artýyor, gönül serveti!
Gönülden olmalý insan mürveti
Güz yangýný vurmuþ solmuþ yüzlere..

Abdullah Oral.

Sosyal Medyada Paylaşın: