...
...
Ýnsanlýðýn öldüðü þehirlerden sesleniyorum sana
Yaðmalanmýþ bir umudun gölgesinde törpülendi umutlarým
Ve hep ayný acýyla mimlendi gözlerim.
Hiç bir þeyi olmayandan nasýl çalabildin ki koskoca bir ömrü
Söyle Nukritzia
Mühürlenmiþ bir kalbim, serçe kanatlarýnda asýlý býraktýðým gülüþlerim vardý oysa..
Þimdi tüm ayrýlýklarý dolduruyorum ölüm kokan avuçlarýma
Nefesimde biriken çýrýlçýplak bir bekleyiþi bir suçlu gibi alnýndan öperek uðurladým sana
Bileklerim kanýyor aþksýzlýktan
Sevmeyiþinden
Gelmeyiþinden
Masumiyetimi kaybettim
Anlasana
Ruhumun iniltileri
Onurumun katili oldu
Gel/me
Ýstemem görme düþmüþ hallerimi
Öldüremedim durdurak bilmeyen arsýz hasretini
Nehirler kesti yollarýmý
Denizlerde boðuldum
Ama inan ki hiç aðlamadým
Hiç te acýmadý caným
Hem
Ben, bana iyi bakamazken
Anýlara nasýl sahip çýkarým
Ýþte bu yüzden
Döküldü gitti kalbimin yapraklarý
Üzerime basýp geçtiðinden beri yalanlar
Akrepler zehirledi benliðimi
Yüreðimi bitirdi ruhu çirkin insanlar..
Yüreði Sürgün // Kevser Baysal
Köln
Deniz Pýnar Bey’e teþekkürlerimle..