BAHARI ARAYAN ŞAİR

Vedasýz bir gidiþe hazýrlanýyordu þair,
Bir kaçak gibi çýkýp gidecekti bu þehirden,
Bir kaçak gibi sessiz, kimselere görünmeden.
Biraz kýrgýndý, biraz da öfkeli,
“Artýk durmam buralarda diyordu, artýk durmam
Gideceðim çok uzaklara”

Birkaç parça kýyafeti vardý,
Kimselere kýyýp da veremediði birkaç imzalý kitap,
Masanýn üzerinde tamamlanmamýþ þiirler,
Bir yýðýn hayal kýrýklýðý, bir yýðýn piþmanlýk..
Topladý neyi varsa,
Topladý kafiyelerini, i mgelerini,
Sözcüklerini ve söz oyunlarýný…
Yarým kalmýþ huzurunu bile koydu bavula,
Yalnýz, sevinç ve özlemine hiç dokunmadý,
Þairden geriye sadece bunlar kaldý.

Pencereleri kapatýp perdeleri çekerken,
Son bir bakýþ attý uzayýp giden kirli kaldýrýmlara,
Þehrin karalanmýþ duvarlarýna,
Rengarenk maðaza vitrinlerine,
Výzýr výzýr iþleyen caddeye,
Son bir bakýþ telaþla koþturan insanlara.
Sordum, belki anlatýr, içini döker diye,
“Ne bu hal þair, neden gidiyorsun?”
Duraksadý, yutkundu bir an,
Derin bir nefes alýp “Boþ ver arkadaþým” dedi,
“Boþ ver uzun hikâye,
Þimdi gitmek vakti, þimdi yitmek vakti,
Yalnýz sevinç ve özlemimi Leyla’ya teslim et.
Ferhad’a, Kerem’e ve cümle dostlara selam söyle,
Haklarýný helal etsinler hepsi Allah’a emanet.

Milyonlarýn yaþadýðý kocaman þehre sýðamadý þair,
Sýðamadý apartmanlara, bulvarlara ve meydanlara,
Gökdelenlere, alýþveriþ merkezlerine,
Ve insanlarýn yüreklerine,
Ve çocuklarýn umutlarýna,
Ve anneleri þefkatine.

Son gül de açmayý unutunca,
Yalnýz parklara, yol boyu aðaçlara,
Ve saksýdaki çiçeklere gelince bahar,
“Ýþim yok burada” dedi,
Ve o gün þehirden uzaklaþmak istedi.

Þair sýrtýný dönmüþtü þehre,
Dev binalar arkadaydý,
Otomobiller, fabrikalar ve diðer her þey.
Gözlerini ufka dikmiþ, yürüyor
Ve uzak bir iklimi özlüyordu þair.
Düþlerini býraktý geçtiði sokaklara,
Hayallerini attý kaldýrýmlara, yol kenarlarýna,
Ve umutlarýný astý, otomobil camlarýna, billboardlara.

Çok sonra anladýk ki,
Þair þiirini yitirmiþ kalabalýklar arasýnda,
Sevgisini, hasretini kaybetmiþ.
Gözyaþý dökmek yoktu o þehirde kaybedilenlerin ardýndan,
Çaða uydu, modaya uydu, aðlamadý þair.
“Nereye þair, dedim nereye?”
“Baharý arýyorum dedi þair,
Duydum ki yalnýz daðlardaymýþ.
En son kirli sular karýþýnca ýrmaklara,
Fabrika bacalarý deðiþtirince göðün mavisini,
Þehre gelmiyormuþ bahar,
Ben bahara gidiyorum.
Artýk aramayýn beni, beklemeyin,
Olur da bir gün bahar þehrinize gelirse,
Cemreler düþürse yeniden, havaya, suya ve topraða,
Bilin ki ben de gelmiþim.

Sosyal Medyada Paylaşın: