Eros’tan arta kalan ucu kýrýk bir ok saplý yüreðimde,
yanýp tutuþuyor yüreðim aþk ateþiyle,
biraz kül kalýyor geriye, biraz duman...
bir de sokaðýndaki ayak izlerim,
yalýn ayak...
sýcak nefesinle ýsýtýrsam ayak parmaklarýmý,
hiç üþümem.
havaî kanatlý muhabbet kuþlarým dadandýlar yalnýzlýðýma
ezberlettiðim sözcüklerle konuþuyorlar kulaklarýma
"Nur seni seviyor!"
"Nur seni seviyor!"
"Nur seni seviyor!"
Hoþuma gidiyor bunu duymak...
bir iþ çýkýþýnda daha,
sokaðýndan geçen ayak izlerimin eþliðinde
aþka dönüyorum
arnavut taþlarýnda düþe kalka
acýlarým kanýyor hüsran korkularýma
"ya beklemiyorsan beni?"
bilemem ki,
bekliyorsundur belki...
yolu yarýladým nerdeyse,
akþam kuytuluðunda ayak izlerim direnmekte henüz
ahmakýslatan þöyle bir uðrayýp gidiyor,
ceviz gibi dolular düþse dönmem yolumdan...
kimse öðretmedi ki, sevince,
sana tanrýça diye tapýlmayacaðýný!
çok yabansýyým aþka cehaletten!...
sevsen beni ve birkaç adým da sen gelsen!
yüreðimin dile getirdiði her sesleniþindeki giz bu beklentim...
Sen de bana meyletsen diyorum, yani...
boþ bir beklenti...
boþ bir talep...
"hayýrdýr inþallah!"temennileriyle anýmsanan rüyalar gibi
beklentilerim birer sanrý...
Emsal uykusuzluklarýmýz olmuyor; evet,
ama ayný kabuslarý yaþýyoruz ikimiz de....
kardeþsiz büyüyen bir çocuk gibi
ceplerim düþlerimle dolu,
karanlýk çöktükten sonra onlar da dökülüyor cep deliklerimden
koyu rengimin hamalýyým artýk, iki büklüm
Zamaný geldi, alnýma kýrmýzý bir rujla,
çizmeliyim artýk, veda buseni...