Uykusuz Baykuþ somurtuyor yine, Sýrtýný küreðe yaslamýþ, Oturmuþ aðaç dibinde. Þaþkýn bir hal var yüzünde, Týrnaklarý býçaktan ince, Ayaz var kirpiklerinde.
Bir iki çakýl taþý atým üstüne, Uðursuzluk getirmesin,uçsun gitsin diye, Efkarlý bir þekilde þarký söylüyor, Kötü sesi ile penceremin güneþe bakan dibinde.
Ýsyan eder gibi baktý sonra, Sanki der gibi baykuþ -adýmýz çýkmýþ uðursuzluk benim neremde Gözlerim bir kaç numara zayýf, Böyle bakmam o yüzden yeminle.
Baykuþtan utandým girdim içeri, Halvet ruh halinde örtüm perdeleri. Dedim yahu bu baykuþ ayný Borçalý gibi, Fukara,geleceðini göremiyor ki.
Ama gel gör ki taþ atarlar susar, Saygý ile karýþýk,yaþlý diye korkarlar, Bu Baykuþun yavrularýný ne severler, Ne de masivaya azat ederler.
Lahut alemi ve de Ceberut alemi, Melekut alemi ve de Anasýr alemi, Ve bir de var ki Ýnsaný kamil alemi. Ýnsan, masivanýn zübdesidir. Uykusuz Baykuþ bizi kim anlaya bilir ki?
Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.