Hüzünlü gecelerin soðuðunda sarýlýrdým Yeþil olmasýna raðmen gökyüzü gibi bakan gözlerine Bir damla yaþ düþtüðünde cennetimize Karþýlýklý baðdaþ kurardýk Aðlardým , aðlardýn , aðlardýk Saçlarýný göðsüme serip öyle uyurdun Beni kokunla baþ baþa býrakmaktan zevk alýrdýn Zamaný bizden uzaklaþtýrmak için Çaresizce dualar ederdim
Þiirler örerdim baþucuna sen uyurken Her sabah kahveni içerken okurdun Baðýra baðýra Sen okudukça ben hüzünlenir Tekrar aþýk olurdum sana Beni üzgün gördüðünde Þiir gibi gülmeyi öðretirdin bana
Sosyal Medyada Paylaşın:
bugragokcek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.