İki Kişiydik

Ýki kiþiydik o gece ayný yolda yürüyorduk
Aramýzda mý?
Özel bir þeyler yoktu, ya da biz öyledir sanýyorduk
Caddeler geçiliyor, sokaklara dönüyorduk
Ve biz hâlâ iki kiþi, ayný yöne yürüyorduk

Önce ayak sesleri bir birine karýþtý
Sonra kaçamak bakýþlar bir biriyle buluþtu
Vesselam zaman vardý, mekân ise uyardý
Çaresiz tanýþacaktýk bu son kaçýnýlmazdý

Lakin ben de cesaret yok, o ise biraz tutuk
Ve biz hâlâ iki kiþi, ayný yöne yürüyorduk

Yollar ilerledikçe beni bir kaygý sardý
Çünkü cadde sonunda bir yol ayrýmý vardý
Ve ben karar vermiþtim, sað yola sapacaktým
O’ ise tam tersine soldaki yolu seçti

Ben gururluydum, geriye dönemezdim
Sanki ben gururluydum da, o deðil miydi?
Çünkü o’ gün den sonra o da, bir daha görülmedi
Bir daha görülmedi

Metin Ceylan



Sosyal Medyada Paylaşın: