Tanrý, sanýyorum ki; hiçbir kulunu, diðer kullarýný öldürmek ya da yakmak için yaratmadý… “Benden olmayan, benimle olmayan ya da benim gibi düþünmeyen, her türlü zulme müstahaktýr”… Beyninin en ücra köþelerinde, bu düþünceyi taþýdýðý sürece insan oðlu veya tanrý-nýn kulu; ne desek boþ… Yirmi iki yýl önce Madýmak (diðerlerini sayamýyorum çünkü yüreðim daha çok kanýyor.), yirmi iki yýl sonra Ortadoðu, bir sonraki yirmi iki yýl sonra mý? Bilemiyorum… “Tarih tekerrürden ibarettir”, Bu sözü kim söylemiþ; bunu da bilemiyorum, umarým doðru deðildir… Aslýnda, þiirin önsözüne devam etmem gerekir, gerekir de; ne yazayým, Madýmak’ta yitirilen otuz dört can-ýn yýldönümünde, daha baþka…Anmak için adýný yazamadýðým can-lar, kusuruma bakmayýn; yaþadýðýmýz sürece yüreklerimizde olacaksýnýz…
MADIMAK’A DAÝR…
Metin abi, þiir yazmaya çalýþken odanda,
Onlar, hazýrlýk yapýyordu, sizi yakmaya,
Bitse idi þiirin ve bugüne ulaþabilseydin,
Az deðil, yaþasan yetmiþ beþ olacaktý yaþýn,
Hayatýný anlatýrken, dolu dolu yaþadým,
Göreceðimi gördüm, yeter derdin mutlaka…
Serpil’in, Belkýs’ýn, hele de Handan’ýn,
Ne suçu vardý,
Her sene gittikleri þenliðe, katýlmaktan baþka…
Saymaya kalksam sýðmazlar ki þiire,
Dile kolay, otuz dört gönül söndü,
Carina’mý, henüz baharýnda idi yaþamýn,
Madýmak’da, otuz dört can yandý,
Emin, özgürlüðe dair, sevgiye dair,
Kaç þiir doldurdu yaþamýna…
Menekþe ile Koray, kardeþ idiler,
Ölüme, sarýlarak gittiler,
Abla on altý-sýnda idi, kardeþi ise on iki yaþýnda…
Sanatçý olanlar var, þu anda sanatçý sayýlmayan,
Nesimi var, Muhlis Akarsu var, Asaf Koçak var,
Sait gibi, Yeþim gibi, Yasemin gibi delikanlýlar var,
Þairler var, illegal sayfalarda yayýmlanýr þiirleri,
Muhlis, Asým, Behçet Sefa, Uður gibi, Hasret gibi,
Yirmi iki yýl ne ki, yüreðimizde hala Madýmak var…
Ahmet ile Murat gitti, Özlem gitti,
Gölge düþtü göz ferlerimize,
Yurdumun insanlarý, yurtlarýnda nedensiz öldü…
02. 07. 2015 / ÝSTANBUL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.