Dün,bugün ve yarýn,beklide her gün. Sensizlik içinde seni arýyorum. Ýstediðim çok þey deðil, Sadece mutluluk ve huzur, Ben…. Sensizliðimde seninle yaþýyorum. Umutsuzluðumda umut arýyorum. Dün.. Seni sordum, Aðaçlar, kuþlara,yýldýzlara, Görmedik dediler,belki yarýn… Bu gün… Güle sordum,üzerine konan güzel kelebeðe, Ümidini yitirme dediler,belki yarýn… Yarýnlar biter mi hiç, Kim bilir belki yarýn. Kafesteki kanaryam teselli ediyor. Üzülme diyor. O yoksa ben varým der gibi. O da seviyormuþ bir zamanlar, O da bekliyormuþ hala… Sonun da o da ayný þeyi söylüyor. Umudunu yitirme diyor, Belki bu gün… Belki yarýn… Beklide ertesi gün, Yarýnlar bitmez diyor.. Kim bilir… Belki yarýn.
20.02.1989/ Dilek
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emine Dilek Işık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.