ellerim karanlýðýn içinde seyrederken tan yeri ýþýklarýný yeryüzüne düþürdü canýmý geceye astým yokluðunda sen canýmdýn tenime tenim tenime küstü
bahara gebe çiçekler gibi bende sana gebe kaldým denize sevdalý martý gibi sevdalandým sana sen yoktun, ama ben sen’deydim bu þiirim sana roza
yaðmur yaðýyor günlerdir günlerdir sýrýlsýklam bu þehir aðaçlar, yollar, binalar kaç zaman, kaç asýr ve kaç milat yok oldu bir bilsen bir bilsen nasýl bir þiir gibi yüreðime seni dokudum þiir dokudum sana gözyaþlarýmdan roza
bir coðrafya’dayýn roza doðumun ve ölümün coðrafya’sýn da kimliksiz, dilsiz, vatansýz ve seni arýyorum sanki sürgün’deyim roza
bu þiirim sana roza bir çocuk düþün hayalleri mavi gülümsemesi mavi yüreði mavi roza ve vurulmuþ, parçalanmýþ, asýlmýþ ve mahkum edilmiþ ve ölmüþ roza seni arýyorum sen yoksun roza
ibrahim dalkýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.