Bu þiir sana yazýldý… Þubat ortasý zemherisinde Her kelimesi fýrtýna, kar ve buz Donuk bakýþlarýn ötesi… Kutuplardan kuzey denizine… Kýtalar üþüdü zamanýn kucaðýnda.
Ýþlenmemiþ suçlara bulanmýþken ellerin Gecenin gözleri görmedi silinmiþ izleri Mahrem güzellikler þehvetten ýslakken, Pusu da aðlatmayý bekletiyorsun! En kutsal dilenciyim, gönülden yoksun.
Lodos artýklarý yýðdýn ücra köþelerime Sen hangi denizin kudurmuþ dalgalarýsýn? Hangi ateþinle yaktýn, sine-i mabedi? Ve hangi yosma da aþk bu denli cemre? Hükmü yok küllerimin bilesin!
Bir beni ekleseydin ya gülüþlerine… Vurulmazdý yetimliðim böyle yüzüme Ömrümü törpülediðin acý yanýma Son geliþinmiþ meðer duyamadým. Yol ayýrýmda dökülür sessiz çýðlýklar Denk gelmedi bir türlü gölgeler. Etrafýnda dönerken tüm gezegenler Bir tek sen… Kuzey yýldýz kaldýn.
Kentinde olmak vardý þimdi… Sigara izmariti yarýmlýðý yanýk beste gibi… Sevgilinin ilk kiraz tadý dudaðýndan, Kâtibimin nihavent makamý sedasýnda… Yudum yudum sükûtu mey edip bir katre, Mest olmak vardý, Neyzen’in Galata’sýnda.
Dünya’yý adam yerine koyduðum gün! Kaybetmemiþsem adamlýðýmý… Alevden sarýn kefenimi üþütmeyeyim! Çünkü ben… Yalnýzca tek senin, Bir de… K/özün tiryakisiyim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Fedai Güven Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.