Hasret Yüklü Yüreğim

Hasretim doldu yine
Dolup taþtý yine
Býrakýn beni yollar
Uzayýn daðlar
Varýn rüzgarlar
Hasretim azdý yine
Durmuyor,taþtý yine

Býrakýn beni çekilin,önümde durmayýn n’olur
Çekilecek gibi bir yara deðil ki bu, kalýp çekeyim
Ýyileþebilecek bir dert deðil ki bu,kalýp devâ bulayým
Can sýrtýmda duran kör bir býçaktý bu,tutulur gibi deðil
Tutabilsem de,hissetmemeye ellerim muktedir deðil
Tutup atmaya,yüreðim dayanabilecek gibi deðil
Gözlerimde donan þu kar,çözülecek gibi deðil

Karanlýða karýþmýþ çelimsiz geceler/im
Uykusuzluktan sökülüp dikilecek gibi deðil
Bilmiyorum iþte,ne nedir ne de ne deðil...
Öylece dalmýþým, bakýyordum
Yollar duruyor...
Daðlar duruyor...
Rüzgar duruyor...
Bir hasret ki,yara bere yüreðim
Hergün biraz daha, varlýðýný hissettiðim
Hissettikçe, canýmdan koparca can tükettim
Ve birgün bedenimden ruhumu kaybettim...

Bu düþünceler ki,yüreðime derin acýlar katar
Bu acýlar beni yakar,yakar da yüreðimi daðlar
Ah! bu hasret ki nefesime dar düðümler atar
Eriyen þu zaman ki,yüreðimde umutlar kýrar
Bu yitik bekleyiþ,çâresizliðime kahr’lar katar
Bu hasret aðrýsý bir düþman gibi,pusuya yatar
cellât kesilmiþ mesâfeler,yollarým prangalar
Beni alýr da bir rüzgar,savurup önüne katar
Bilinmezliðe sürgün ederce, ö l ü m e katar
Sosyal Medyada Paylaşın: