GEÇ ÖĞRENDİM

Ben en çok:
Gururumdan kaybettim baba;
Kendimi anlatmak için çabalamak,
Aðýr geldi hep bana.
Yalnýzlýktan yorulur mu insan?
Çok yorgunum baba.
Hayattayým diye,
Yaþadýðýmý sananlar oldu, yanýmda,
Yakýnýmda..
Bendeki bu gereksiz sabrý,
Genlerime borçluyum da,
Merak ediyorum aslýnda,
Eksilmeyen acýlar bana,
Kimden miras kaldý baba?

Onurundan baþka;
Neyi kalýr insanýn yanýna derdin,
Yokluðunda..
Pek öyle deðilmiþ hayat baba.
Senin anlattýðýn kadar,
Temiz deðil bu dünya.
Ýnsanlar yarýþýyor adeta,
Sanki en çok kalp kýrana,
Ödül veriyorlar sanýrsýn.
Bana;
Asaleti öðretme artýk baba,
Olgunluk da bu sefer, sende kalsýn.
Hiç de kýymeti yokmuþ, baksana..

Anýmsýyorum da;
Saçlarýmý ne kadar dikkatli tarardýn,
Hani bir tek teli kopsa,
Ýncilerim dökülecekmiþ gibi, korkardýn.
Tamda o saçlardan,sürükleye sürükleye,
Yýprattý hayat beni baba.
Sen bana hiç sesini yükseltmedin,
Hep anlayýþla baktýn gözlerime,
O yüzden ben hiç,
Alýþmadým kötü sözlere.
Bazen karþý kaldýrýmda durup öylece,
Iþýðýný seyrediyorum uzun uzun.
Hissedersin belki,
Korursun yine beni,
Anlarsýn kimi zaman,
Ne çok acý çektiðimi.
Vazgeçiyorum sonra,
Hiç bilmese diyorum,
Daha iyi.
Yoksa! Hayat beni,
Seviyor mu baba?
Hani kedi bile ciðeri,
Çarpa çarpa yermiþ ya..

Hatýrlar mýsýn:
Ne olursa olsun, sen hep iyi ol derdin,
Öyle olunca, daha çok üzerler,
Hem de hiç umursamazlar, demedin oysa.
Büyüklük sende kalsýn derdin birde,
Eden bulurmuþ, nasýl olsa.
Kimin ne bulduðu,
Umurumda deðil baba.
Ölmüþüm ben,
Katilimi assalar da,
Bir daha,
Gelir miyim dünyaya..

Çocukluðumu öyle özledim ki!
Neþeyle oynadýðým günleri,
O duyduðum sonsuz güveni,
Kollarýndan çok,
Yüreðiyle kucaklayan seni,
Ayýp deðil ya,
Bide nazlanmayý çok özledim.
Hayat:
Herkesin nazýný,
Çekmiyormuþ baba,
Biraz,
Geç öðrendim.

Zülfiye ERDOÐAN




Sosyal Medyada Paylaşın: