yarım adımlık tahta ...

Ey kahpe hayat yetmez mi?

Ýþin evin olmuþtur,
yarým adýmlýk tahta üzerinde,
gecenin bir vakti,
uyku tutmaz,
umudu sýcak tuttukça,
kýpraþýr durursun,
huysuzluk damarlarýnda dolaþmaktadýr,
ansýzýn,
sarýlmak istersin ama o yoktur...

Ararsýn,
kýsýk aðlamaklý ses tonu ile,
sadece,
seni çok özledim diyebilirsin,
’’sesini duymak istedim’’ dersin,
o kadar...

Ancak,
ne kadar çok istesen de ne gel diyebilirsin,
ne de gitmeye gücün kalmýþtýr,

Gel dersin,
yýkarsýn perdeyi,
inatlaþýrsýn kendinle,
kararlar alýrsýn gitmek için
ama bir türlü tutmaz bu dilek takvimi,
ansýzýn,
kasýlmalar,
karýn aðrýlarý baþlar,
ya sen gidememiþsindir ya da o gelememistir.

Ah !..
yarasý aðýr sevdam,
hücre hayatý ölümden de soðuktur,
kan deryasý dehlizler derindir gülüm,
ararsýn gecenin bir yarýsýnda,
özlediðinde,
hayalini sesi ile canlandýrmak için,
ama olmaz,
sadece özlediðinle bir baþýna kalýrsýn,
özledikçe,
ya daha çok seversin ya da daha çok gitmeyi düþlersin !..

He kurban,
çocuksu yüreðinle,
aþk ile sevmeye devam edersin...

Þair; Þiir Sokakta​
Atilla Yüceak​ Haziran 2015
Sosyal Medyada Paylaşın: