hep dik dururdun benim yoksul yürekli yiðidim bir gardaþ gibiydik bir birimize can simidiydik sokaðýn baþýnda görünce yerinden cýkacak gibi olurdu çocuk kalbim bir efelenme çökerdi bedenime ,meydan okumak gelirdi ,bütün mahalleye, ulaþamadýklarýma kara yazýya , karalastiðe kara olan herþeye, bu kadar karanýn içinde senin gölgen bile beyazdý hiç ayýrmazdýn beni yanýndan beraber çalýþýrdýk ,sen usta ben amele ,çok güzel olsun diye hiç etmezdin acele yine kazanamazdýk kalýrdý baþka sefere ayný berbere giderdik sen sinek kaydý bize yine üç numara hiç kýzmaz býyýk altýndan gülerdin haksýzlýk olursa aslan gibi kükrerdin tutamazdý kimse seni kýþýn gelmesini istemezdim giderdin ya ekmek için gurbete biterdim o zaman oy benim yoksul yüreklim eli öpülesi ,demir bileklim sen koca bir çýnar biz sadece daldýk babam gitme diyemezdik mecburen boynu bükük dönüþünü beklerdik , zaman dururdu, takvim yapraklarý bile aðlayarak bakardý boynu bükük bekleyiþimize çocuk isimlerini okurduk kýz olursa kader ,hasret erkek olursa gurbet yazardý babam saymazdýk günleri aylarý mevsimleri kovalardýk cemreyi beklerdik gel diye hem topraða hem hasrete düþerdi içimiz ýsýnýr bize dönerdin yoksul yüreklim saatlerce konuþmadan bakardýk birbirimize içimizden söz verirdik ayrýlmayalým diye ellerinden öpüyoum yoksul yüreklim dik duruþlum ebedi arkadaþým sessiz bakýþlým yiðit adam benim babam MAMAÞLI 20.06.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüseyin Boyraz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.