BİZ ........DİYE BİRŞEY

Bana bir ’ve’ kadar uzak olduðunu düþünürdüm

sen ve ben...

Ýþte bu yüzdendi biz olma çabasý.

Bu çabanýn içinde sen,

seni sen yapan herþeyinle vardýn artýk;

ben, beni biliyordum zaten.

Seni tanýdýðým ölçüde sen sen oluyordun

ve tanýdýkça seni büyüksedim içimdekini.

Sonra, çölleþmiþ yüreðimde bir kaktüs oluyordun

yüreðimdeki susuzluða çare olan.

Bezen sen isimli bir yýldýz karanlýðýmý aydýnlatan;

gündüzümde sadece görmek isteyenlerin görebildiði kamerim oluyordun oluyordun,

hem de dolunay haliyle; yani farkýndaydým ben senin.

Velhasýl ne kadar aydýnlýk varsa evrende,

adýndan geçiyordu

ve sen her geçen gün büyüyordun yüreðimde,

herþeye raðmen...

Yüreðim bendim,yüreðimdeki de sen

yani sen ve ben

yani biz...

vakitsiz, sorgusuz bir geliþti seninkisi!

sen dýþýnda herþeyin farkýndayken,

tek bir soruyla giriverdin yüreðime...

Sonra,yüzlerimizde on iki baþarýsý mutluluðu

ardýndan var oluþ mücdelemiz...

Her bir bedende var olmaya çalýþan iki ayrý yürek

Artýk yarým sol yanýmdýn

Artýk seni sen yapan þey deðil,

beni ben yapanlar deðildi bizi bize yaklaþtýran.

Artýk bizi biz yapan þey vardý;

Sevgimiz!

Baþlangýcýmýz, içimizdekini bitirmek için deðil

büyütmek içindi,

ve zamaný dikenlerimizin törpüsü diye seçtik

o olmadýðýný düþündüðümüz dikenlerimizin.

yoktu bizde zaman diye bir þey biz bizimleyken.

Madem emek istiyordu sevgi büyümek için,

büyütecektik onu.

Bir kere uzatýlan el tutulduysa býrakýlmayacaktý.

törpü diye seçilen, bizde olamayan zaman

gübre oldu dikenlerimize

Býrakýlmayacaðý söylenen eller

daha tutulmadan býrakýldý!

Zýtlar var edermiþ birbirini

geceyle gündüz,aþkla nefret, sen ve ben gibi

ama var oluþ mücadelemizde bile var edememiþiz bizi

var diyememiþiz!

Oysa ne kadar da zýttýk ve

bir o kadar da eþtik birbirimize!

Yaþantýmýz, sevgiye özlemle eþti

özlemlerden öteye adýmlar kilitlendi.

Hiçbir þey sonsuz deðildi

ve herþey baþladýðý yerde son bulurdu

baþladýðýmýz yerdeyiz þimdi...

di’li geçmiþ zamanlarda yaþarken sanýrým

sanýlardan öteye geçemedik.

Bu yüzdendi içimizden taþan özlem volkanlarý...

ne sen beni seviyor-dun ne de ben seni,

içimizdeki, var olduðunu sandýðýmýz

aþk isimli bir sanýymýþ

aþk isimli bir kurþun!

ve acýtýrmýþ iyileþince kurþun yarasý!

caným acýyor þimdi...

unutuyorum ben seni

ve kim bilir belki unutmuþumdur!

Her ayrýlýk, kopan her parça iz býrakýr

þimdi üreðimde koca bir iz var!

ve aklýmda tek þey;

Biz,birbirimize çarpýlmýþ birler deðilmiþiz

Biz,birbirimizin toplamýndan baþka bir þey deðiliz.

sen ve ben...

þimdi,

bana bir ’ve’ kadar uzak olduðunu düþünüyorum

bana bir yýldýz kadar yakýn!

þimdi, savaþýmdam galip gelen yanlýþ anlaþýlmalar!

yani yokmuþ

BÝZ diye bir þey...................................

Sosyal Medyada Paylaşın: