Yazık!

Dalgalar biliyorum Ýbrahim
Renkleri mavi deðil,
Yeþilimsi dalgalar..
Ve tuz kokan dostluklar biliyorum Oðuzhan,
Hepsi birer birer,
Kýyýlara vurup intihar ettiler..
Sen bile Ýbrahim!

Getirin bana kitaplarý ve zindanlarý
Hadi durmayýn Ýbrahim!
Ýnsanoðlunun hamuruna bir tutam vicdan ekmem lazým...
He bir de,
Turuncu rüzgarý getirin bana Oðuzhan,
Ýçimizdeki ateþi ancak o rüzgar söndürebilir;
O öfkeyi...
Kýzýlýmsý akþam güneþini de unutmayýn Ýbrahim,
Bir parça huzur almamýz gerek akþam güneþinden..
Ve en mavi gökyüzünü tabi Ýbrahim,
Biraz mutlu olabilmemiz adýna..
Son olarak Oðuzhan en beyaz bulutu getir bana,
Ki merhameti, saflýðý, dostluðu,
Ýyiyle kötünün farkýný
Ve unuttuðu insanlýðýný öðretebilelim insanoðluna...

Ýçimin köþelerinde kýrýlýyor leylak dallarý Ýbrahim
Farkýndayým,
Say ki diye baþladýðýmýz bir hayali daha
Suya düþürerek bitiriyoruz..
Nihayetinde,
Bakýrcýlarýn kederli þarkýsý aðýr tokmaklara dönüþüyor
Beynimin içini kemiren düþünceler de çýðlýklara...
Ve beynimde ki çýðlýklarýn ayazýnda
Aç bir sokak çoçuðu tüm para piyasalarýna söverek,
Son nefesini veriyor trilyonluk þerefsizleri doyurabilmek adýna...
Bir kuþ ölüyor gümüþ tepside Oðuzhan,
Bir kuþtan fazlasý o sokaklarda can veren Ýbrahim!
Elimizden ne geldi?
Tanrýnýn merhameti en ön koltukta seyirci olmaktan baþka,
Ne iþe yarýyor bu kýsa matrajlý siyah beyaz filmde?
Ah tabi haklýsýn,
Hemen Tanrýya bulmayalým suçu Oðuzhan
Ýradesi elinde bulunan, seçimleri kendisi yapan
Yaþama hakký verilerek doðruyu bulabilmek için,
Bir þans elde edebilmiþ insanoðlunun boynuna geçirmek gerek ilmeði..

Fecr vaktinde sökülüyor zifiri karanlýk Oðuzhan
Bundan böyle karanlýða gerek yok,
Ýnsanoðlunun siyahý yetiyor zaten;
Güneþin aydýnlýðýný bile karartmaya!
Ki artýk rüyalarýmýz bile kalmadý bize
En son rüyayý;
Geçenlerde bir kadýn gördü Ýbrahim..
Ama uyumuþ bir kadýnýn,
Uðradýðý bir tecavüzün
Tecritine sürüklenirken sona eriyor rüyasý...
Ve bir daha rüya gören olmuyor Ýbrahim...
Yazýk deðil mi?
Ama o saatte orada ne iþi vardý o kadýnýn?
Giyimine de dikkat etmeliydi,
Öyle deðil mi Oðuzhan?
Suçlu kadýndý!
Zaten biz hep bu yüzden kaybetmiyor muyuz Oðuzhan?
Ahlak kisvesi altýnda baskýyla yetiþtirdiðimiz oðullarýmýzýn,
Kendi kýzlarýmýzýn günahýna girdiðini görmemezi saðlayan;
At gözlüklerimizi takmaya devam edelim gözümüze..
Elime fýrçayla paleti alasým geliyor þu an
Daha aydýnlýk bir dünya çizebilmek için insanoðluna,
Daha elime almadan fýrçayý;
Kesik serçe parmaðým kan rengine bürüyor tuvali
Tanrý bizi sevmiyor artýk…
Üzgünüm dostlarým,
Çekip çýkaramayacaðýz dünyayý;
Saplandýðý bu bok çukurundan!
Artýk kabullenmeliyiz Oðuzhan,
Rahatça bir nefes alabilmek için geç
Ölmek için erken Ýbrahim..
Çarmýha gerilipte iþkence görsek bari
Belki arýnabiliriz günahlarýmýzdan da;
Tanrý affeder bizi yeniden...

Deniz kabuðu kývrýmýndan geçiriyorum ipliklerimi
Kara rahipler
Ortaçað papazlarý
Kilise korolarý güdümlüyor her þeyi
Tek sesli ilahiye dönüþüyor renklerim Ýbrahim
Ortaçað katolizminin rengine; siyaha..
Ýnsanoðlu en modern olduðunu iddia ettiði çaðda,
Ortaçað katolizminden daha alçak bir çukurda
Boðmaya çalýþýyor kendisini farkýnda olmadan..
Þimdi, medeniyet dediðini,
Tek diþi kalmýþ canavar olarak nitelendiren Akif’e selam olsun
O kalan son diþte çürüdü Akifim!
Ýnsanoðlu kendi kendinin dabbesi olmaya baþladý artýk,
Az kaldý kendi kýyametimizi hazýrlýyoruz;
Soðuktan ölen her sokak çoçuðunun uykuya dalan gözlerinde,
Ve günün bilmem hangi saatinde,
Bilmem kaç kiþinin tecavüzüne uðrayan kýzlarýmýzýn cesedlerinde!
Kendi kýyametimizi hazýrlýyoruz,
Yazýk bize!..
Sosyal Medyada Paylaşın: