vakıa

sürekli gökyüzüne bakýyormuþum
nereye bakacaktým ki

sonra sessizliðimi zincir halkasý zannedenler oldu
konuþmayý da bilirim oysa
aðzý olan konuþur
vakýa benim her zaman aðzým olmaz
duymam timsah çanlarýný

gökyüzü düþmek üzere
kaygan bir coðrafyaydý bu mavilikler
içimde aðaç salan köklerin telaþýydý kýpýrdanýþým

kelimelerim kilitli, hattý çizilmiþ cümlegahlarýn
kibrit suyuyla yýkanmýþ yüzlerden imtina ediyordum
asýrlýk sustan geliyordum terekemdeki çýðlýklarla

bir kuþ pençesini yýldýza geçirmiþ ýþýk koparmaya çalýþýyordu
vakit karanlýðýn rayihasýnýn sýzdýðý idi
kýlýç, kevgir, tas, tarak tastamam
yürüyoruz kimselerle kimsesiz

artýk sýzlamayýn aðrýyan hayaletlerim
hayaletsiniz iþte
kemiksiz, kuyruksuz, frontalsýz

mendili cebinde çakýllar hýzlý sekiyor deniz üstünde
bu kova durmaksýzýn sýzýyor
yer açabilmek için hatýrlayabilmeklere
acý renginden kör

gökyüzü düþmek üzere
elinden tut...

Sosyal Medyada Paylaşın: